Op 11 maart schreef ik via ZOOM mee aan ‘Liefdesbrieven voor de wereld’ een schrijfontmoeting die Miranda van de Vegt met Schrijftuintje organiseerde. Hoe pijnlijk was de inhoud van de brieven soms. Het ontroerde me, tot tranen toe. Tegelijkertijd was het waardevol om met elkaar over deze nieuwe, schrijnende wereldsituatie te schrijven. We deelden inzichten, perspectieven, liefde en hoop. Het inspireerde mij om zelf schrijftafels over het thema vrede te organiseren omdat schrijven verbindt, troost en hoop kan geven. De schrijftafels zijn op 1 en 8 april zijn inmiddels achter de rug en leverden 150 euro op voor giro 555.

Mooi woord hoor: authenticiteit. En ook heel erg ‘in’ volgens mij, ik lees er regelmatig artikelen over. Maar als ik voor de zoveelste keer de Inner Compaskaart met dit onderwerp trek, denk ik eerst: “niet weer deze.” Als ik de kaart bijna wil omruilen voor een andere bedenk ik me dat ik deze kaart natuurlijk niet voor niets trek. Want hoe authentiek ben ik? Wat is echt waardevol voor mij, wat zijn mijn idealen en leef ik daar ook naar? Wie ben ik ten diepste zelf? Allemaal vragen waar ik nog onvoldoende voor mezelf het antwoord op kan geven. Vragen die ik soms liever vermijd omdat ik denk dat ik voor het zoeken naar antwoorden nu even geen tijd heb. Ik weet wel dat ik me vaak genoeg aanpas aan anderen en me probeer te gedragen zoals het hoort of zoals ik denk dat er van mij verwacht wordt. Een ideaal plaatje dat ik voor mezelf in mijn hoofd heb gevormd, maar dat niet gebaseerd is op mijn eigen drijfveren en behoeften. Waar ben ik dan zelf in dat verhaal? Een goed onderwerp om eens samen over te schrijven bedenk ik me nu. Of zal ik de enige zijn die zijn authentieke identiteit nog niet volledig ontdekt heeft?